Het laatste woord.

Bij het terug voet aan Lombokse wal zetten, besloten we ons te laten vervoeren tot in het Kuta van Lombok.
Zeer bevredigende beslissing, zo bleek.
Kuta had een behoorlijk gekleurde waaier aan barretjes die elk een gouden gids aan happy hour cocktails ten toon stelden, strandbaaien die stuk voor stuk het grijpen naar een camera veroorzaakten, kronkelwegen die het rondbrommeren in de omstreken van spectaculaire uitzichten voorzagen, rijstvelden, slijkkoeien, spelende jonge honden, oneindig durende zomer en goedkoop lekker eten.
Gaai had nog maar een zeer beperkt aantal dagen op te gebruiken in dit gebied, voordat ook hij zou uitvliegen naar duurdere oorden in Australië, waar een hopelijke job zijn rekening weer zou spijzen... Dus kruidden we onze dagen met wat extra ingrediënten die zorgden voor momenten om nooit te vergeten...

Na zijn vertrek was de goesting om nog wat langer in La Bangkat te blijven, een prachtige verzorgde homestay met gigantisch zwembad omgeven door rustige vibes en natuur met zijn ligging net buiten het 'centrum', zeer groot.
Maar door het slinken van vakantiedagen leek het ons een beter plan nog even verder te reizen naar Sumbawa, een eiland nog verder weg van Bali, nog verder weg van de bewoonde wereld, bleek later.

We trapten met onze wazige hoofden en halfgesloten ogen recht in de touristenval toen we een all-in-one-ticket kochten bij een reisplanhokje op straat.
Het aangeschafte en betaalde biljet bleek onbruikbaar, waardoor het aanschaffen en opnieuw betalen van een nieuw exemplaar om meteen te kunnen bussen de enige optie leek. Hoewel de goesting in stemverheffing en slaande vuisten ook wel borrelde bij mezelf.
Maar goed. U kent dat verhaal van die ezels, één keer en nooit meer...
Op een volgestouwen bus met kabaal makende locals, smakkende eetgeluiden, kotsende kinderen die na elke zak brokken terug werden volgepropt met zuurstokken en cakejes, wenende baby's en tweestoelgebruikers beleefden we een langdurige rit waarin lijfsappen van verschillende eigenaars zich vlijtig met elkaar vermengden...
Aangekomen op Sumbawa was het nog niet zo simpel om in een gebied te belanden waar kamers werden verhuurd, waardoor onze reis van die dag werd verlengd, samen met het hoopje frustraties vanwege de afwezigheid van de Engelse talenkennis bij de locals en het toenemen van Chinese herinneringen.

De volgende dag bleek wifi een luxe waar maar één enkele bar een uithangbord voor kon buitenzetten, en zelfs dat was relatief.
Het was een Wonder dat we met een verbinding van dat kaliber uiteindelijk vliegtickets konden boeken die ons enkele dagen later terug naar Bali zouden brengen. Een goedkopere optie dan over zee en land, en het niet onderhandelen kregen we er gratis bij, evenals een schuldgevoel tegenover Momma Nature...

Onze tijd in Sekongkang spendeerden we vooral aan het regelen van een brommertje en vervoer dat ons later naar Sumbawa Besar zou brengen, 150km verder, waar we hopelijk een vlekkeloze vliegrit zouden genieten...
Er was een bus, dat kon iedereen ons met overtuiging en veel gebaren 'vertellen', alleen de plaats en het uur was volgens elk individu zó verschillend dat we ons vertrouwen in de busrit verloren en uiteindelijk terug gingen aankloppen bij de de man met wie we al liftend in het juiste dorp waren beland.
Een goei uur zaten we op de stoep bij zijn familie, niet wetende of iemand ook maar iets begrepen had van onze vraag en reden van aanwezigheid, tot hij zelf thuis arriveerde en we met veel handgebaren, een vel papier en pen, een handdruk en een lach tot de deal kwamen dat hij ons voor een afgesproken bedrag keurig naar de luchthaven zou vervoeren enkele dagen later.
Met een ongerust hart konden we dan toch nog enkele dagen half genieten van de Sumbawaanse natuurschoonheden.

Ook hier qhadden de wegen een uiteenlopend arsenaal aan gebruikers. Op hol geslagen paarden, bultige koeien, geiten met fietssloten om hun nek, uitgemergelde schurftige honden, katten met afgeknipte staarten, kakelende kippen, grijze apen, spelende in uniform gestoken kinderen, helmloze familiepakketten die gebruik maakten van één enkel brommervoertuig, pic up trucks met menselijke ladingen, een hand vol verwaaide surfers en werkmannen met bijhorende zweetlucht kriskrasten over het wegdek, weinig aandacht bestedend aan enig verkeersregel, net zoals in de rest van ook dit Aziatische land.
Bomen, struiken, klimop, planten en andere groene gewassen lagen in het binnenland verstrengeld in een innige omarming en apentroepen staken nooit alleen de baan over om verder gillend te slingeren in de natuurknoop die verwilderd zorgde voor een dichte bodembedekking.
De baaien die tussen de rotsbergen als witte halve manen rustten naast de onvermoeibare ruisende blauwgroene zee zorgde voor perfecte zonsondergang spots.
Een prachtige plek toch weer wel, maar naast kijken en rondrijden, eten en slapen viel er niet al te veel te beleven op dit eiland.
De goesting om terug te vliegen borrelde dan ook diep vanbinnen, en toen de dag van vertrek was aangebroken, bleek al snel dat ook weggraken van het eiland voor een vleugje zenuwslopende innerlijke frustraties zou zorgen.
Bij het contacteren van onze chauffeur, gaf deze het informatiebericht dat zijn prijs was verdubbeld en zo hallucinant hoog dat ik nog liever op Sumbawa bleef wonen dan toe te geven aan dit weerzinwekkende leegzuiggedrag waar wel meerdere Sumbawajanen mee opgevoed leken te zijn. Fijn.
De uitbater van ons schaars hygiënenische thuishaven die we daar hadden, was echter geen kind van de duivel en begon op een zeer chaotische maar blijkbaar doeltreffende manier zijn contactenlijst uit te kammen en kreeg het voor elkaar dat een of andere buschauffeur en kennis wel een ommetje kon maken en ons kon oppikken, ons via een ander stadje op een nieuwe bus kon zetten die ons op zijn beurt naar de vliegveldstad zou vervoeren.
De rit was eindeloos,de bussen volgestouwen, de hitte broeiend en de wegen in zeer slechte staat, maar de blijdschap om het voortbewegen richting einddoel en het minuscule prijskaartje dat aan deze dagreis bungelde maakte alles uiterst draaglijk.

Terug aangekomen in Kuta, Bali huurden we voor onze laatste 5 dagen een scooter die ons onafhankelijk zou maken van enig onderhandeling ivm vervoer. De bijnadoodservaringen stapelden zich op tenmidden van het chaotische Balinese verkeer, maar brachten ons uiteindelijk ongedeerd in Ubud, een stadje in het binnenland tenmidde van de rijstvelden.
Het hart van Ubud ging wild tekeer met zijn uitpuilende toeristenaanwezigheid, maar de omgeving stond daar haaks tegenover met zijn weidse rijstveldenvlaktes waar hier en daar een barretje uit opdook waarin het wegzakken in zowel kussens als yogasfeer mogelijk was. Zon, zen en rijstvelden, gecombineerd met een zwembadbezittend hotelletje tussen de smaakvolle ecobars.
Een afsluiter om uw vingers van af te likken.

Na dat vingerlikken was er nog een onvermijdelijke laatste stop in Kuta, waar onze Nieuw-Zeeland-bagage een maand had staan wortelschieten in een homestay, voordat het twee dagen wachten, vliegen, overstappen, wachten, vliegen,...weer van start kon gaan.

Over twee dagen bevinden wij ons dus wederom binnen tastbare straal. Weest welgekomen om hiervan gebruik te maken!

Vriendelijke groet vanuit Kuala Lumpur, overstap nr.1 van het hele resum.


Met dank aan:
De uitvinder van het vliegtuig, onze werkgevers die het mogelijk maken onze bankrekeningen draaiende te houden (al dan niet met jojo effect), moeder natuur, de Nieuw Zeelanders en Indonesiërs die ons niet hebben afgeript en aan mijn verdraagzaam lief.

Amen.