Hanakuniwapito
Door: Xanthe lahousse
06 Februari 2016 | Nieuw Zeeland, Taupo
Obesitas is een veelvoorkomend probleem.
Maar het Maori-volk leek er wel erg mee te worstelen aan de andere kant van de aardbol. Leeftijd speelde hierin geen rol en het leek wel alsof ze stuk voor stuk de mogelijkheid bezaten om op eenzelfde moment langs twee kanten uit bed te vallen..
Zinnen als 'kids, you want your icecream before or after diner?' en taferelen in parken waar behoorlijk grote familiegroepen op schrokkende wijze de overdosissen aan Mc Do bestellingen naar binnen werkten, gaven meer uitleg bij de toch wel uit proportie vetbezit van het volk.
En niet enkel de Maori. Ook melkwitte eilandbewoners die iet wat in de clinch leken te liggen met de laatste modetrends namen het klaarblijkelijk niet zo nauw met gezonde voeding en beweging enzo.
Niet alleen een groot deel van de bevolking barstte af en toe uit zijn voegen, ook de namen van sommige dorpen en steden leden onder een vorm van grootheidswaanzin, zoals Taumatawhakatangihangakoauauotanateaturipukakapikimaungahoronukupokaiwhenuakitanatahu(p 344 in Lonely Planet)(zonder zwans), of spraken op een andere manier tot de verbeelding, zoals oa Kakaho.
Hoewel de dorps- en stadsnamen in het Maori iets exotisch en cultureels leken aan te kondigen, lag de schoonheid van zo'n stad vaak ver onder het nulpunt.
In Rotorua kreeg ik een kortstondige behoefte om zo'n stadsbeeld vast te leggen, een beeld dat ik bij dit verslag zal toevoegen om uw verbeelding op het juiste spoor te helpen.
Verder probeerde ik de opslagruimte van m'n SD kaart niet verder te bevuilen en richtte ik me meer naar de natuur, de reden van onze aanwezigheid in dit land.
Ook al vielen de bebouwde kommen niet onder de noemer 'streling voor het oog', af en toe had ik toch een kleine behoefte wat rond te hotsen in de bewoonde wereld. Daarbij hoorde dan: te veel geld uitgeven aan een glas wijn of een cappuchino met kaneel, een on- originele conversatie voeren met een medereiziger, een winkeltje binnenlopen met prularia dat geen deel hoort uit te maken van een trekkersrugzak en dergelijke zaken.
Rotorua was in ieder geval te mottig om een volledige dag in te slijten, dus werd onze interesse verplaatst naar de dichtstbijzijnde attractie: mountainbiken in het Redwoods Whakarewarewa Forest, niet ver buiten de stad.
Als twee kleuters in de Efteling scheurden we over de bulten en heuvels in de wirwar van parcours. Waar ik af en toe de remknop gebruikte gaf Arne net extra gas op de trappers en werd het als merkwaardig beschouwd dat schrammen en botbreuken niet moesten worden afgevinkt.
De flash backs van Death Road Downhill in La Paz scheurden aan de zelfde snelheid als heerlijke herinneringen door m'n gedachten, totdat we de 7 laag liggende parcours hadden afgemaakt en het volgende dozijn zich bovenop de berg bevonden.
Om hier te geraken moesten we logischer wijze eerst een berg beklimfietsen van een behoorlijk kaliber..
China. De herinneringen aan martelende momenten en tegenzin om nog één voet op een trapper te zetten namen aan topsnelheid toe.
In tegenstelling tot China had ik dit keer ook geen gelatinekwab in m'n broek hangen dat bilschuren tegenging.
Na 200m stapte ik dan ook vastbesloten van m'n voertuig om de laatste meters a pied te beëindigen. Ik had zoizo al nooit het nut begrepen van trager fietsen dan stappen.
De afdaling was er eentje om uw vingers van af te likken, dus alle moeite en mokken over China waard.
Terwijl de possum nog steeds moeite bleek te hebben straten over te steken zonder bloeddorstig vermoord te worden, sloeg een walabi er op zekere moment in ons rustig-tandenpoetsen te verstoren door wat in beeld te komen paraderen. Even later zorgde een vechtend duo fretten voor een eenzelfde 'oh ziiieee' moment, begeleid door het gezang van een uiteenlopend arsenaal aan vogelstemmen.
Later bleek dat bijna elk levend wezen op het eiland geplaatst was geweest door de mens en dat het in 't begin der jaren enkel voorzien was van een portie niet-vliegende vogels, omdat deze niet voorzien waren van vijanden. De niet-vliegende vogelsoorten waren nog steeds spotbaar, hoewel ze nu duidelijk wél vijanden hadden rondlopen en dus absurde pogingen tot vliegen ondernamen. Tevergeefs.
Koeien, schapen, possoms, walabis, katten, honden, paarden, konijnen, papegaaien, alpakas, geiten,... Ze waren hier dus allemaal neergeplant door de mens. Een soort ark van Noah moet dat geweest zijn in der tijd.
Het weer bleek ook hier behoorlijk onvoorspelbaar. De weervoorspeller in persoon had hier echter een oplossing voor klaarliggen: dagelijks konden er wolken zijn, zon, showers op verschillende plaatsen maar waar juist was niet geweten, wat wind zou ook kunnen en temperaturen die tussen de 24 en 30 graden zouden schommelen. Frank De Boosere zou zichzelf ook eens zo'n techniek moeten aanschaffen. De kans wordt behoorlijke vergroot in het gelijkhebben wanneer alle weersaspecten vernoemd worden zo blijkt.
Het vergemakkelijkte daarentegen niet perse het plannen van een dag.
Mooi was wel dat de showers (regenbuien) meestal vielen waar wij ons niet bevonden. En gebeurde dit toch, deerde dit niet. Arne had namelijk geïnvesteerd in een supertent met een uiterst waterdichte bodem...
Hoewel de tent zo super was, werd mijn slaapcyclus alledaags verstoord door afhellende grondbodems, allergische reacties op insectenetende die mij dreven tot het bijna-verwijderen van huiden op de plek in kwestie en af en toe een buurman die dringend de slaapkliniek moest raadplegen ivm oorverdovend bulderend snurken.
In tegenstelling tot Arne, die overal en altijd goed slaapt, had ik na een maand tenten behoefte aan een degelijk bed.
Op airbnb kiezen voor een yurd (soort houten bouwwerk vanuit Mongolie) was bij nader inzien misschien niet het meest doordachte plan.
We arriveerden ergens in de wildernis achter het dorp Turangi op een locatie die behoorlijk veel hippie-steiner-zweverigetoestanden allures vertoonde. Lisa, onze gastvrouw had zichzelf een Maori-kin-tatoo toegeëigend en zag er buiten die tatoo ook behoorlijk Maori uit (obesitas-gevormd). Maori-opperhoofd-vrouw.
Volgens mij bezat de vrouw de gave om een zeer breed gamma aan hippie-zelfvoorzienende ideeën te creëeren. Hetgeen wat ze iets minder leek te bezitten was structuur en discipline, waardoor alle werken tenmidde van hun opbouw gestaakt leken te worden en zo samen een choas vormden waarin een losbandige okselhaarbezittende natuurmens zich zeker thuis zou voelen.
Woofen gebeurde veel in Nieuw Zeeland (werken voor kost en inwoon), ook hier bij Lisa.
8 Koreaantjes waren hier via een schoolproject beland en 6 andere woofers vanuit de rest van de wereld vormden een team dat verloren leek te lopen in deze ongestructureerde manier van leven en werken.
Ze zagen er wel gelukkig uit. Zeker toen iedereen hand in hand voor het avondmaal begon te zingen, waarschijnlijk om de god van het voedsel te danken of zoiets in die aard...
Zelfs met een fulltime Steiner verleden voelde ik me uiterst ongemakkelijk en tijdens het zangmoment moest ik me met alle moeite van de wereld beheersen om vooral niet Arnes ogen op te zoeken..
De yurd behoorde tot een van de weinige projecten die wel volledig tot stand was gekomen. Bijna toch. De deur verloor zijn functie temidden van twee grote spleten aan weerskanten die niet in de mogelijkheid waren insecten buiten te houden.
Slapen met een, door motten half opgefreten muggennet werd daardoor de boodschap.
Ik weet niet wie over de ervaring beschikt ivm slapen onder een muggennet, maar kan u verzekeren dat zoiets behoorlijk ergerlijke momenten met zich meebrengt en dat u uiteindelijk toch wakker wordt vol insectebeten omwille van het net dat tegen uw lichaam plakt en zo opengetrokken wordt. Het ongedierte krijgt zo niet alleen toegang om rechtstreeks door het net het lichaam te penetreren, de gapende opening van het net zal er voor die beesten ook wel uitzien als een koninklijke inkomhal.
De goede nachtrust schitterde dus ook die nacht door afwezigheid. Maar een ervaring rijker waren we zeker...
Zwemmen in Lake Taupo en slaap inhalen in de hangmat vulden onze dag nadien, waarna we terug in onze supertent kropen op een gratis camping vlak bij Tongariro National Park, waar de dag erna onze 4daagse hike zijn intrede zou nemen.
Vriendelijke groeten
Arne & Xanthe
Maar het Maori-volk leek er wel erg mee te worstelen aan de andere kant van de aardbol. Leeftijd speelde hierin geen rol en het leek wel alsof ze stuk voor stuk de mogelijkheid bezaten om op eenzelfde moment langs twee kanten uit bed te vallen..
Zinnen als 'kids, you want your icecream before or after diner?' en taferelen in parken waar behoorlijk grote familiegroepen op schrokkende wijze de overdosissen aan Mc Do bestellingen naar binnen werkten, gaven meer uitleg bij de toch wel uit proportie vetbezit van het volk.
En niet enkel de Maori. Ook melkwitte eilandbewoners die iet wat in de clinch leken te liggen met de laatste modetrends namen het klaarblijkelijk niet zo nauw met gezonde voeding en beweging enzo.
Niet alleen een groot deel van de bevolking barstte af en toe uit zijn voegen, ook de namen van sommige dorpen en steden leden onder een vorm van grootheidswaanzin, zoals Taumatawhakatangihangakoauauotanateaturipukakapikimaungahoronukupokaiwhenuakitanatahu(p 344 in Lonely Planet)(zonder zwans), of spraken op een andere manier tot de verbeelding, zoals oa Kakaho.
Hoewel de dorps- en stadsnamen in het Maori iets exotisch en cultureels leken aan te kondigen, lag de schoonheid van zo'n stad vaak ver onder het nulpunt.
In Rotorua kreeg ik een kortstondige behoefte om zo'n stadsbeeld vast te leggen, een beeld dat ik bij dit verslag zal toevoegen om uw verbeelding op het juiste spoor te helpen.
Verder probeerde ik de opslagruimte van m'n SD kaart niet verder te bevuilen en richtte ik me meer naar de natuur, de reden van onze aanwezigheid in dit land.
Ook al vielen de bebouwde kommen niet onder de noemer 'streling voor het oog', af en toe had ik toch een kleine behoefte wat rond te hotsen in de bewoonde wereld. Daarbij hoorde dan: te veel geld uitgeven aan een glas wijn of een cappuchino met kaneel, een on- originele conversatie voeren met een medereiziger, een winkeltje binnenlopen met prularia dat geen deel hoort uit te maken van een trekkersrugzak en dergelijke zaken.
Rotorua was in ieder geval te mottig om een volledige dag in te slijten, dus werd onze interesse verplaatst naar de dichtstbijzijnde attractie: mountainbiken in het Redwoods Whakarewarewa Forest, niet ver buiten de stad.
Als twee kleuters in de Efteling scheurden we over de bulten en heuvels in de wirwar van parcours. Waar ik af en toe de remknop gebruikte gaf Arne net extra gas op de trappers en werd het als merkwaardig beschouwd dat schrammen en botbreuken niet moesten worden afgevinkt.
De flash backs van Death Road Downhill in La Paz scheurden aan de zelfde snelheid als heerlijke herinneringen door m'n gedachten, totdat we de 7 laag liggende parcours hadden afgemaakt en het volgende dozijn zich bovenop de berg bevonden.
Om hier te geraken moesten we logischer wijze eerst een berg beklimfietsen van een behoorlijk kaliber..
China. De herinneringen aan martelende momenten en tegenzin om nog één voet op een trapper te zetten namen aan topsnelheid toe.
In tegenstelling tot China had ik dit keer ook geen gelatinekwab in m'n broek hangen dat bilschuren tegenging.
Na 200m stapte ik dan ook vastbesloten van m'n voertuig om de laatste meters a pied te beëindigen. Ik had zoizo al nooit het nut begrepen van trager fietsen dan stappen.
De afdaling was er eentje om uw vingers van af te likken, dus alle moeite en mokken over China waard.
Terwijl de possum nog steeds moeite bleek te hebben straten over te steken zonder bloeddorstig vermoord te worden, sloeg een walabi er op zekere moment in ons rustig-tandenpoetsen te verstoren door wat in beeld te komen paraderen. Even later zorgde een vechtend duo fretten voor een eenzelfde 'oh ziiieee' moment, begeleid door het gezang van een uiteenlopend arsenaal aan vogelstemmen.
Later bleek dat bijna elk levend wezen op het eiland geplaatst was geweest door de mens en dat het in 't begin der jaren enkel voorzien was van een portie niet-vliegende vogels, omdat deze niet voorzien waren van vijanden. De niet-vliegende vogelsoorten waren nog steeds spotbaar, hoewel ze nu duidelijk wél vijanden hadden rondlopen en dus absurde pogingen tot vliegen ondernamen. Tevergeefs.
Koeien, schapen, possoms, walabis, katten, honden, paarden, konijnen, papegaaien, alpakas, geiten,... Ze waren hier dus allemaal neergeplant door de mens. Een soort ark van Noah moet dat geweest zijn in der tijd.
Het weer bleek ook hier behoorlijk onvoorspelbaar. De weervoorspeller in persoon had hier echter een oplossing voor klaarliggen: dagelijks konden er wolken zijn, zon, showers op verschillende plaatsen maar waar juist was niet geweten, wat wind zou ook kunnen en temperaturen die tussen de 24 en 30 graden zouden schommelen. Frank De Boosere zou zichzelf ook eens zo'n techniek moeten aanschaffen. De kans wordt behoorlijke vergroot in het gelijkhebben wanneer alle weersaspecten vernoemd worden zo blijkt.
Het vergemakkelijkte daarentegen niet perse het plannen van een dag.
Mooi was wel dat de showers (regenbuien) meestal vielen waar wij ons niet bevonden. En gebeurde dit toch, deerde dit niet. Arne had namelijk geïnvesteerd in een supertent met een uiterst waterdichte bodem...
Hoewel de tent zo super was, werd mijn slaapcyclus alledaags verstoord door afhellende grondbodems, allergische reacties op insectenetende die mij dreven tot het bijna-verwijderen van huiden op de plek in kwestie en af en toe een buurman die dringend de slaapkliniek moest raadplegen ivm oorverdovend bulderend snurken.
In tegenstelling tot Arne, die overal en altijd goed slaapt, had ik na een maand tenten behoefte aan een degelijk bed.
Op airbnb kiezen voor een yurd (soort houten bouwwerk vanuit Mongolie) was bij nader inzien misschien niet het meest doordachte plan.
We arriveerden ergens in de wildernis achter het dorp Turangi op een locatie die behoorlijk veel hippie-steiner-zweverigetoestanden allures vertoonde. Lisa, onze gastvrouw had zichzelf een Maori-kin-tatoo toegeëigend en zag er buiten die tatoo ook behoorlijk Maori uit (obesitas-gevormd). Maori-opperhoofd-vrouw.
Volgens mij bezat de vrouw de gave om een zeer breed gamma aan hippie-zelfvoorzienende ideeën te creëeren. Hetgeen wat ze iets minder leek te bezitten was structuur en discipline, waardoor alle werken tenmidde van hun opbouw gestaakt leken te worden en zo samen een choas vormden waarin een losbandige okselhaarbezittende natuurmens zich zeker thuis zou voelen.
Woofen gebeurde veel in Nieuw Zeeland (werken voor kost en inwoon), ook hier bij Lisa.
8 Koreaantjes waren hier via een schoolproject beland en 6 andere woofers vanuit de rest van de wereld vormden een team dat verloren leek te lopen in deze ongestructureerde manier van leven en werken.
Ze zagen er wel gelukkig uit. Zeker toen iedereen hand in hand voor het avondmaal begon te zingen, waarschijnlijk om de god van het voedsel te danken of zoiets in die aard...
Zelfs met een fulltime Steiner verleden voelde ik me uiterst ongemakkelijk en tijdens het zangmoment moest ik me met alle moeite van de wereld beheersen om vooral niet Arnes ogen op te zoeken..
De yurd behoorde tot een van de weinige projecten die wel volledig tot stand was gekomen. Bijna toch. De deur verloor zijn functie temidden van twee grote spleten aan weerskanten die niet in de mogelijkheid waren insecten buiten te houden.
Slapen met een, door motten half opgefreten muggennet werd daardoor de boodschap.
Ik weet niet wie over de ervaring beschikt ivm slapen onder een muggennet, maar kan u verzekeren dat zoiets behoorlijk ergerlijke momenten met zich meebrengt en dat u uiteindelijk toch wakker wordt vol insectebeten omwille van het net dat tegen uw lichaam plakt en zo opengetrokken wordt. Het ongedierte krijgt zo niet alleen toegang om rechtstreeks door het net het lichaam te penetreren, de gapende opening van het net zal er voor die beesten ook wel uitzien als een koninklijke inkomhal.
De goede nachtrust schitterde dus ook die nacht door afwezigheid. Maar een ervaring rijker waren we zeker...
Zwemmen in Lake Taupo en slaap inhalen in de hangmat vulden onze dag nadien, waarna we terug in onze supertent kropen op een gratis camping vlak bij Tongariro National Park, waar de dag erna onze 4daagse hike zijn intrede zou nemen.
Vriendelijke groeten
Arne & Xanthe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley