Monsters & Co
Door: Nog steeds Xanthe
24 Februari 2016 | Nieuw Zeeland, Wanaka
Monsters bestaan.
Alleen de vormgeving en manier van illustreren wordt al jaar en dag foutief weergeven.
Niet groter dan 2mm, zwart en vliegend doen ze aan bendevorming en terroriseren ze het menselijk lichaam vanaf dat dit zich langer dan 3 tellen op één plek heeft gevestigd. Massaal en op verschillende plaatsen tegelijk wordt de aanval ingezet door de kop in het mensenlijf te planten, tegen 100km/u bloed te zuigen, en dan zo snel mogelijk te verdwijnen, nog net voor een verbrijzelende hand in de aanval treedt. Waar de kop het lichaam verlaat ontstaat een onnegeerbaar jeukende bult met in het midden een rood puntje bloed.
Wie hoopt dat deze ondraaglijke jeuk na enig minuut tot bedaren komt, schakelt snachts om naar andere gedachte omwille van de opeenvolging van slapeloze momenten en het openrijten van eigen vlees, door middel van nagels of andere voorwerpen hard schurend tegen de beten te drukken.
Zandvliegjes. Door menig mond reeds vermeld dat het zuid eiland hierdoor geteisterd werd, maar de werkelijkheid was waarlijk nog 124x zo erg.
Nog voor we ons achterwerk konden neerplanten in onze nieuwste aankoop, kampeerstoeltjes, werden idyllische kampeerplaatsen vertroebeld door de opkomende aanwezigheid van zandvliegzwermen. Wanneer deze enigszins op een afstand van onze sappige lijven werden gehouden door de bedwelmende laag deet, bleef hun aanwezigheid in die mate storend dat zuchten, achterlijk rondflappen met ledematen en het slaken van irritatiekreten deel werden van de avond, met vroeg in de tent kruipen tot gevolg.
Hoe we dit letterlijk zouden overleven na 1,5maand (het krabben kon in die mate plaatsvinden dat de dood tot gevolg weleens een feit zou kunnen worden) was nog onbekend, maar ergens in mijn achterhoofd sloot ik een terugrit naar het noord eiland niet uit..
Het zuideiland was echter zoete koek voor het oog en ook beweeggrage ledematen kwamen aan hun trekken bij het besluit de Queen Charlotte Track met de mountainbike te vervolledigen.
Dat wandelen werd dan weer ingehaald op de tweedaagse Nydia Track die eindigde in een wortelschieten op de stijger, die rechtstreeks in het overdreven blauwe water springen mogelijk maakte.
De wind die de brandende vuurbal in het heelal boven ons gevaarlijk maakte zorgde voor een tijdelijke afwezigheid van de vliegende bloedzuigende monsters, waardoor de goesting om ooit nog te verplaatsen samen met het getij wegebte.
Maar ook wind geeft het blijkbaar op een gegeven moment op te blazen, waardoor het ongedierte tegen de vroege avond terug in de aanval trad.
Abel Tasman, een track die lid was van de Great Walks collectie, ging, evenals zijn medeleden gebukt onder de overdosis aan zwaarbeladen dag- en meer-dan-dagtrippers.
Het grootste deel van deze trekpleistergeile wandelaars zette zijn zinnen echter vooral op de eerste 2 dagen van de 5, waardoor het laatste deel van de track gelukzalig leed aan onderbemanning. De track achterstevoren doen was dan ook een lumineus plan van Arne, waarvan een deel met de kayak. Topidee.
Maar dat was buiten de februarische weersgrillen gerekend...
Het kayakken werd sochtens door een hoog percentage aan natuurvocht geannuleerd en maakte zo plaats voor een dag vol lees- en gratis-internetpret in de leeshoek van Takaka Library, waar menig hippie zijn zwetrige reet in de zetels had geplant (Lonely Planet had ons gewaarschuwd en gelokt met zijn hippie-beschrijving van Takaka Town). Gezamelijk schuilen had zo zijn charmes.
's Avonds gaf het weer ons de 4 volle minuten om de tent in semi droge omstandigheden op te zetten en ons zo even in de waan te houden met het idee een doorsnee campeernachtrust tegemoet te gaan...
E-readers en ogen waren nog geen 5minuten dichtgeklapt of wind en regen besloten hand in hand het geloof in de storm-trotseer-cappaciteiten van onze supertent met de grond gelijk te maken.
De tent werd hardhandig uit haar voegen gerukt. Onze lichamen namen een zeestervormige houding aan om zo het bodemzeil zo veel mogelijk op de bedoelde plaats te houden.
Lichaamsgewicht is wat het is, maar ik probeerde het tegenovergestelde te doen dan gewoonlijk en m'n lijf zo zwaar mogelijk te maken.
Arne besloot de tsunami-achtige buitenlucht te gaan opsnuiven en zijn zeesterhouding mét klauwen aan de buitenkant van de tent verder te beoefenen.
De tent, gemaakt van parachutestof kreeg last van een identiteitscrisis en legde zichzelf neer bij de situatie, waarbij ik, nog steeds zeesternabootsend, half van de grond werd gerukt, met mat en al.
Communiceren gebeurde op belastende wijze voor de stembanden waar het gissen naar de inhoud van zinnen bijna een spel leek.
Uiteindelijk begreep ik wat het wegstervend gemompel buiten betekende en werd de inhoud van onze woonst bijeen graaien de volgende stap, gevolgd door mezelf bijna acrobatisch verwijderen uit de flapperende zeilen, een weg banen door de waterval die uit de lucht viel en mezelf in de auto friemelen door zo weinig mogelijk deuropening.
Gehuld in een zwarte vuilzak trotseerde ik terug het bulderende onweer om Arne, ondertussen
zo verzopen als iets, te gaan bijstaan in zijn kite-gevecht.
Toen de tentvlieger in de koffer gepropt lag en we onszelf geïnstalleerd hadden op de twee voorzetsels in maximum platlig-modus, gehuld in vochtige slaapzakken, zorgde het heen en weer wiegen van de wagen ervoor dat we opmerkelijke goed sliepen in deze vliegtuigslaaphouding.
Terwijl in Nelson de regen met bakken uit de lucht viel, stierf Leonardo Di Caprio bíjna ongeveer 17 x in zijn nieuwste film, maar blééf leven en vulde zo op vermoeiende wijze veel te lang het cinemascherm. Lonely Planet advies serveerde ons na afloop overheerlijke pizza in een ongezellig restaurant waar nieuwe plannen gebrouwen werden.
Deze wierpen hun vruchten af bij Cape Foulwind, waar échte zeehonden zich in het wild hilarisch onhandig heen en weer bewogen op de rotsen in de zee. Babydieren, ik geef het niet graag toe maar ik word er behoorlijk week kan, zeker wanneer ze zich op en neer botsend, met iets tussen poten en vinnen, in waterplassen laten glijden en zich groepsgewijs te pletter amuseren.
Nog wat pinguïns erbij en onze wandelactie liet een zeer bevredigend resultaat echter.
Varens uit proportie, eeuwenoude bomen, shroeiende zon, natte regen, heuvelige hobbitlandschappen, Ibiza-witte stranden, kolkende rivieren, bijna onnatuurlijk hallucinant blauwe wateren, vulkanen, kletterende watervallen, kleine surfdorpen, gedrochten van steden, besneeuwde bergtoppen, hot springs, cold springs, alle soorten springs, colakleurige rivieren, jungle oerwouden, keurige bomma wandelingen rond smeltwatermeren, prachtige kust, donkere bossen, uitgestrekte open vlakten, fjorden, eilandjes, rotsen, het zachtste gras, en op het moment dat enkel de woestijn nog leek te ontbreken werd voor onze neus, tussen de reusachtige bergwanden in een gevaarte van een gletsjer zichtbaar.
Afgebladderde herinneringen uit de aardrijkskundeles probeerden een logische uitleg te geven aan de mogelijkheid van de overdreven aanwezigheid van opgestapeld ijs op een plek waar de mierenslierten aan aanschouwende mensen in tshirt en short voorbij walsten.
De diamantblauwe ijspieken bovenaan de gletjer gaven een bijna zekerheid dat hier de grootogige anorectische Disneyzusters van Frozen zingend hun leven sleten.
Franz Josef Glacier en Fox Glacier boden elk een waaier aan wandel- en helicoptermogelijkheden naar de gletsjers die naast hun dorp de bergdalen vulden.
Wolkenpakketten wilden ons duidelijk geld doen besparen en staken een wolkje voor onze helivlucht op dag twee, maar zorgden tegelijkertijd ook voor een waanzinnig dreigend luchtgevaarte. De nat in nat kobaltblauwe schilderwerken van de Steinerschool waren er niks tegen.
Op de een of andere manier sloeg het zuid eiland erin binnen een tijdspanne van 30min telkens voor een nóg spectaculairder uitzicht te zorgen. De beelden die aan onze netvliezen voorbij streken brachten een soort onverklaarbaar bizar zenuwachtig gevoel met zich mee, alsof de schoonheid van de natuur hier bijna ondraaglijk werd...
De camera kon amper een fractie van het te ziene beeld opslaan, alsof de kleuren en uitzichten té groots waren en zijn capaciteiten als beeldvastlegger de grond in boorden. Dus werd de mental picture modus ingeschakeld.
Terwijl muzikale zomergeluiden door de boxen van de wagen raasden, gleden de als het ware in fotoshop bewerkte uitzichten langs de weg voorbij. Roadtrippen werd trippen in zijn puurste vorm. Puur natuur trippen.
Goedkoop reizen in een land als Nieuw Zeeland was een uitdaging, maar met de reeds vergaarde kennis van budgettraveling hielden we onze uitgaven onder controle zonder de kleine geneugten van het leven links te moeten laten liggen en werd het duidelijk dat hier reizen zeker niet onmogelijk was voor mensen met amper een job.
Dus allen aan de andere kant van de planeet: zet wat spaarcenten aan de kant en komt dat zien!
Want u bent het waard. En deze eilanden al helemaal.
Amen.
Xoxo Arne & Xanthe
Alleen de vormgeving en manier van illustreren wordt al jaar en dag foutief weergeven.
Niet groter dan 2mm, zwart en vliegend doen ze aan bendevorming en terroriseren ze het menselijk lichaam vanaf dat dit zich langer dan 3 tellen op één plek heeft gevestigd. Massaal en op verschillende plaatsen tegelijk wordt de aanval ingezet door de kop in het mensenlijf te planten, tegen 100km/u bloed te zuigen, en dan zo snel mogelijk te verdwijnen, nog net voor een verbrijzelende hand in de aanval treedt. Waar de kop het lichaam verlaat ontstaat een onnegeerbaar jeukende bult met in het midden een rood puntje bloed.
Wie hoopt dat deze ondraaglijke jeuk na enig minuut tot bedaren komt, schakelt snachts om naar andere gedachte omwille van de opeenvolging van slapeloze momenten en het openrijten van eigen vlees, door middel van nagels of andere voorwerpen hard schurend tegen de beten te drukken.
Zandvliegjes. Door menig mond reeds vermeld dat het zuid eiland hierdoor geteisterd werd, maar de werkelijkheid was waarlijk nog 124x zo erg.
Nog voor we ons achterwerk konden neerplanten in onze nieuwste aankoop, kampeerstoeltjes, werden idyllische kampeerplaatsen vertroebeld door de opkomende aanwezigheid van zandvliegzwermen. Wanneer deze enigszins op een afstand van onze sappige lijven werden gehouden door de bedwelmende laag deet, bleef hun aanwezigheid in die mate storend dat zuchten, achterlijk rondflappen met ledematen en het slaken van irritatiekreten deel werden van de avond, met vroeg in de tent kruipen tot gevolg.
Hoe we dit letterlijk zouden overleven na 1,5maand (het krabben kon in die mate plaatsvinden dat de dood tot gevolg weleens een feit zou kunnen worden) was nog onbekend, maar ergens in mijn achterhoofd sloot ik een terugrit naar het noord eiland niet uit..
Het zuideiland was echter zoete koek voor het oog en ook beweeggrage ledematen kwamen aan hun trekken bij het besluit de Queen Charlotte Track met de mountainbike te vervolledigen.
Dat wandelen werd dan weer ingehaald op de tweedaagse Nydia Track die eindigde in een wortelschieten op de stijger, die rechtstreeks in het overdreven blauwe water springen mogelijk maakte.
De wind die de brandende vuurbal in het heelal boven ons gevaarlijk maakte zorgde voor een tijdelijke afwezigheid van de vliegende bloedzuigende monsters, waardoor de goesting om ooit nog te verplaatsen samen met het getij wegebte.
Maar ook wind geeft het blijkbaar op een gegeven moment op te blazen, waardoor het ongedierte tegen de vroege avond terug in de aanval trad.
Abel Tasman, een track die lid was van de Great Walks collectie, ging, evenals zijn medeleden gebukt onder de overdosis aan zwaarbeladen dag- en meer-dan-dagtrippers.
Het grootste deel van deze trekpleistergeile wandelaars zette zijn zinnen echter vooral op de eerste 2 dagen van de 5, waardoor het laatste deel van de track gelukzalig leed aan onderbemanning. De track achterstevoren doen was dan ook een lumineus plan van Arne, waarvan een deel met de kayak. Topidee.
Maar dat was buiten de februarische weersgrillen gerekend...
Het kayakken werd sochtens door een hoog percentage aan natuurvocht geannuleerd en maakte zo plaats voor een dag vol lees- en gratis-internetpret in de leeshoek van Takaka Library, waar menig hippie zijn zwetrige reet in de zetels had geplant (Lonely Planet had ons gewaarschuwd en gelokt met zijn hippie-beschrijving van Takaka Town). Gezamelijk schuilen had zo zijn charmes.
's Avonds gaf het weer ons de 4 volle minuten om de tent in semi droge omstandigheden op te zetten en ons zo even in de waan te houden met het idee een doorsnee campeernachtrust tegemoet te gaan...
E-readers en ogen waren nog geen 5minuten dichtgeklapt of wind en regen besloten hand in hand het geloof in de storm-trotseer-cappaciteiten van onze supertent met de grond gelijk te maken.
De tent werd hardhandig uit haar voegen gerukt. Onze lichamen namen een zeestervormige houding aan om zo het bodemzeil zo veel mogelijk op de bedoelde plaats te houden.
Lichaamsgewicht is wat het is, maar ik probeerde het tegenovergestelde te doen dan gewoonlijk en m'n lijf zo zwaar mogelijk te maken.
Arne besloot de tsunami-achtige buitenlucht te gaan opsnuiven en zijn zeesterhouding mét klauwen aan de buitenkant van de tent verder te beoefenen.
De tent, gemaakt van parachutestof kreeg last van een identiteitscrisis en legde zichzelf neer bij de situatie, waarbij ik, nog steeds zeesternabootsend, half van de grond werd gerukt, met mat en al.
Communiceren gebeurde op belastende wijze voor de stembanden waar het gissen naar de inhoud van zinnen bijna een spel leek.
Uiteindelijk begreep ik wat het wegstervend gemompel buiten betekende en werd de inhoud van onze woonst bijeen graaien de volgende stap, gevolgd door mezelf bijna acrobatisch verwijderen uit de flapperende zeilen, een weg banen door de waterval die uit de lucht viel en mezelf in de auto friemelen door zo weinig mogelijk deuropening.
Gehuld in een zwarte vuilzak trotseerde ik terug het bulderende onweer om Arne, ondertussen
zo verzopen als iets, te gaan bijstaan in zijn kite-gevecht.
Toen de tentvlieger in de koffer gepropt lag en we onszelf geïnstalleerd hadden op de twee voorzetsels in maximum platlig-modus, gehuld in vochtige slaapzakken, zorgde het heen en weer wiegen van de wagen ervoor dat we opmerkelijke goed sliepen in deze vliegtuigslaaphouding.
Terwijl in Nelson de regen met bakken uit de lucht viel, stierf Leonardo Di Caprio bíjna ongeveer 17 x in zijn nieuwste film, maar blééf leven en vulde zo op vermoeiende wijze veel te lang het cinemascherm. Lonely Planet advies serveerde ons na afloop overheerlijke pizza in een ongezellig restaurant waar nieuwe plannen gebrouwen werden.
Deze wierpen hun vruchten af bij Cape Foulwind, waar échte zeehonden zich in het wild hilarisch onhandig heen en weer bewogen op de rotsen in de zee. Babydieren, ik geef het niet graag toe maar ik word er behoorlijk week kan, zeker wanneer ze zich op en neer botsend, met iets tussen poten en vinnen, in waterplassen laten glijden en zich groepsgewijs te pletter amuseren.
Nog wat pinguïns erbij en onze wandelactie liet een zeer bevredigend resultaat echter.
Varens uit proportie, eeuwenoude bomen, shroeiende zon, natte regen, heuvelige hobbitlandschappen, Ibiza-witte stranden, kolkende rivieren, bijna onnatuurlijk hallucinant blauwe wateren, vulkanen, kletterende watervallen, kleine surfdorpen, gedrochten van steden, besneeuwde bergtoppen, hot springs, cold springs, alle soorten springs, colakleurige rivieren, jungle oerwouden, keurige bomma wandelingen rond smeltwatermeren, prachtige kust, donkere bossen, uitgestrekte open vlakten, fjorden, eilandjes, rotsen, het zachtste gras, en op het moment dat enkel de woestijn nog leek te ontbreken werd voor onze neus, tussen de reusachtige bergwanden in een gevaarte van een gletsjer zichtbaar.
Afgebladderde herinneringen uit de aardrijkskundeles probeerden een logische uitleg te geven aan de mogelijkheid van de overdreven aanwezigheid van opgestapeld ijs op een plek waar de mierenslierten aan aanschouwende mensen in tshirt en short voorbij walsten.
De diamantblauwe ijspieken bovenaan de gletjer gaven een bijna zekerheid dat hier de grootogige anorectische Disneyzusters van Frozen zingend hun leven sleten.
Franz Josef Glacier en Fox Glacier boden elk een waaier aan wandel- en helicoptermogelijkheden naar de gletsjers die naast hun dorp de bergdalen vulden.
Wolkenpakketten wilden ons duidelijk geld doen besparen en staken een wolkje voor onze helivlucht op dag twee, maar zorgden tegelijkertijd ook voor een waanzinnig dreigend luchtgevaarte. De nat in nat kobaltblauwe schilderwerken van de Steinerschool waren er niks tegen.
Op de een of andere manier sloeg het zuid eiland erin binnen een tijdspanne van 30min telkens voor een nóg spectaculairder uitzicht te zorgen. De beelden die aan onze netvliezen voorbij streken brachten een soort onverklaarbaar bizar zenuwachtig gevoel met zich mee, alsof de schoonheid van de natuur hier bijna ondraaglijk werd...
De camera kon amper een fractie van het te ziene beeld opslaan, alsof de kleuren en uitzichten té groots waren en zijn capaciteiten als beeldvastlegger de grond in boorden. Dus werd de mental picture modus ingeschakeld.
Terwijl muzikale zomergeluiden door de boxen van de wagen raasden, gleden de als het ware in fotoshop bewerkte uitzichten langs de weg voorbij. Roadtrippen werd trippen in zijn puurste vorm. Puur natuur trippen.
Goedkoop reizen in een land als Nieuw Zeeland was een uitdaging, maar met de reeds vergaarde kennis van budgettraveling hielden we onze uitgaven onder controle zonder de kleine geneugten van het leven links te moeten laten liggen en werd het duidelijk dat hier reizen zeker niet onmogelijk was voor mensen met amper een job.
Dus allen aan de andere kant van de planeet: zet wat spaarcenten aan de kant en komt dat zien!
Want u bent het waard. En deze eilanden al helemaal.
Amen.
Xoxo Arne & Xanthe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
