Gado Gado op Indonesische wijze

De Balinese chaos stond met zijn hitte, volgestouwen bouwgrond, smerige massa, kartonnen hutten, toornhoge hotels, zwerfvuil, smog en goedkope prijzen haaks op wat we gewoon waren geworden in Nieuw Zeeland.
Azië. Heerlijk.
In het midden van de zowat schraalste en goedkoopste toeristenbuurt van Bali, Kuta, was voor onze normen een chique hotel geplant, met in het centrum een druppelvormig zwembad dat uitnodigend schitterde in de bijna ondraaglijke hitte, die ook snachts onvermoeid doorschroeide.
In het hotel, dat het prijskaartje van 7€ pp aan zich had bungelen, zat hij met een reisvriendin op ons te wachten, de Gaai!
Al meer dan een jaar trok al de rest van de wereld onze vriend weg van België, wat het eens zo leuk maakte hem terug te zien en met z'n vieren een behoorlijk aantal stappen te gaan zetten in de bedwelmende drukte van het Kutaanse nachtleven, waar feestgrage toeristen en verkoopgrage Indonesiërs zich met elkaar mengden tot een zwetende joelende massa.

De afwezigheid van mijn bagage, die ergens tussen Melbourne en Kuala Lumpur was opgeslokt in de luchthavengekte, maakte dat ik al meteen de tweede dag terug moest graven naar mijn Aziatische afbiedkunsten om zo voor 5€ een volledig nieuwe, warmtebestendige outfit te scoren in de 1001 kraampjes die allemaal dezelfde goedkope kinderarbeid-kledingstoffen met drukke prints verkochten.
De versteldheid om de lage prijzen, het bijna gratis op resto gaan en de overweldigende vakantiesfeer had twee dagen nodig om als pure normaliteit beleefd te worden en al snel lagen onze standaarden ver boven hetgeen we gewoon waren.
Het ene zwembad en hotel (lees bamboebungalows met strooien daken, kingsize bedden en openluchtbadkamers) overtrof het andere, met prijzen die allemaal rond hetzelfde gemiddelde dansten, tussen de 5 á 7€/pp. Heerlijk betaalbare decadentie die ons van het leven als een koning liet proeven.

De bijna onopgemerkte afwezigheid van mijn bagage en het irritante feit dat we 7dagen te lang in Indonesië waren, met een visumverlenging tot gevolg, bracht ons in de verplichte situatie niet te ver weg te reizen van Bali, totdat dit alles geregeld zou zijn.
Met de public ferry naar Lombok reizen kon er echter wel af, waar we als Johnys te rijk rondscheurden op gehuurde scooters om zo een deel van het eiland met zijn Monkeyforrest te kunnen bewonderden.
Wederkeren naar het toeristenwalhala van Kuta, in verband met visum en rugzak deed dan ook even pijn in het hart, maar werd snel weggespoeld door zwembadwater, goedkope cocktails, dreunende commerciële muziek en de beslissing toch een een kijkje te nemen tussen de airbnb-villa-mogelijkheden...

Jill, Gaais reiscompagnon, was een toffe madam en jammer genoeg aan haar laatste Balinese vakantiedagen beland voor ze zou doorreizen naar Australië, om daar al het opgesoupeerde geld terug te verdienen. Een ideale gelegenheid om het afscheid te vieren in stijl.
Een Villa met zwembad, twee grote kamers met luxe bedden, een eigen modieuze buitenbadkamer en een openlucht living en keuken gaf ons een moment van jammerlijk korte duur een schuldgevoel en besef van ons Pashagedrag in een land waar armoede en rijkdom zo dicht op elkaar gepropt lagen... Maar voor 14€/pp konden we deze gelegenheid voor een keer niet aan ons voorbij laten gaan, toch?

Na Jills vertrek Uberden we onszelf naar een haventje waar we een wiebelgraag bootje bestegen om zo het eiland Nusa Lembognan te bereiken.
Het eiland was langs de kust volgebouwd met bamboebungalows waarvan de zwembaden uitkeken over het strand en het postkaartblauwe zeewater.
Het jammerlijke feit van rondzwervend afval bevuilde jammer genoeg vaak de parelwitte stranden, die op hun beurt ontdanks hun kleur toch bijna onbetreedbaar waren vanwege een zeer hoog voetzoolschroeiingsgevaar.
Ook de zee bleek zeer gevoelig te zijn voor het onophoudelijk verwarmen van de zon, wat een verfrissende duik optieloos aan de kant schoof om plaats te maken voor het gevoel in een zout thermenbad weg te smelten.
Rondbrommeren over het eiland was dan ook de meest aangename dagbesteding dankzij de bries die de rollende zweetdruppels over het gehele lichaam tijdelijk tot stilstand bracht.

Via zee, land en opnieuw zee reisden we richting de Gili-eilanden.
Gili Trawangan had een zeer grote waaier aan gezellige én ongezellige strandbars, een nightmarket met onbeperkte goedkope eetmogelijkheden, een zee vol schildpadden waar snorkelen een herontdekte lievelingsbezigheid werd en twee moskees die ziekelijk vermoeiend en oorverdovend luid op de meest uiteenlopende momenten een soort gezang over heel het eiland schreeuwden, die een ongeziene hoeveelheid irritatie met zich meebracht, zeker omdat het startschot van dit lawaai tussen 4 en 5u 's ochtends lag...
Na enkele dagen nietsdoen en enkele tinten meer op de locals te beginnen lijken besloten we Gili Meno in het midden te laten liggen en aan land te gaan op Gili Air.
Het flashy toeval wilde dat net op dat moment een gratis Goa festival van start ging dat 3 dagen lang dag en nacht voor hallucinante decors en impressionante vuurspuwende hippies zorgde, onderstreept door golvende muziekbassen, met alle gevolgen van dien.
We mengden ons, voorzien van bandanas en heuptasjes tussen de elfige mensenmassa en hopten bijna zonder iets te moeten doen mee op de trancegeluiden die de eilandbodem lieten trillen tot in de vroege uren.

Een Indonesisch eiland geeft gelukkig een zeer aangenaam aanbod aan hangmogelijkheden die gepaard gaan met fruitshakes, klotsend zeewater, een ferme laag zonnecrème en wat reggaetunes op de achtergrond.

En zo zitten wij hier aan de kant van de zee, in de zon, Gabby en ik met een boek, Arne afwisselend met een jammerlijk heropgenomen mini verslaving in de vorm van een Pokémonspel, weggezonken op de kussens die de bamboeconstructies, dienend als ligbedden voorzien van zachtheid.
Toerisme ten top, maar in een prachtige tropische omgeving vol alternatieve palmboombarretjes. Betaalbaar. Lekker. Lui.

De groeten.