12u verschil

Tegenwoordig duurt het ongeveer 2dagen, 3vluchten, 4films, 5 hoofdstukken in deel twee van de Millennium Trilogie, enkele momenten van ondiep slapen met open mond, ettele kwijlplekken, 4gin tonics, 3glazen champagne (ook in de lucht vieren ze nieuwjaar) en een dozijn aan vliegtuigvoedselmomenten om aan de andere kant van de wereld te komen.

Emirates en Quantas, u bent zeer bedankt voor het scheppen van een businessclass gevoel.

Als nieuwjaarsgeschenk: massiv jetlag, een wansmakelijke nieuwbouw stad, stevige wind en hardnekkige regendruppels die aan bendevorming deden.
Mooiste land, mooiste land... het zal wel.

De slippers en hotpants van de lichtelijk overgewichtige en tikkeltje marginale enkelingen, die zich op nieuwjaarsdag in de doodse stad over straat bewogen, gaven ons het idee dat het de vorige dagen misschien niet zo'n mieserig Belgisch weer geweest moest zijn.. Het kon nog goed komen.

Aankomen in 'Silver Fern hostel' ging echter gepaard met de dwanggedachte om zo snel mogelijk negatieve commentaren te spuwen op Trip Advisor. Maar niks aan te doen. De 27dollars pp waren betaald en het was nieuwjaar, dus alles zat volgestouwen met stinkende jongeren die hun roes lagen uit te slapen.

Zo snel mogelijk, rond 3u in de namiddag, probeerden we deel uit te maken van die slapende massa, in een verkrampte houding op het 4mm dunne moeske dat als matras dienst deed, om zo, tevergeefs lichaam van lattenbodem te scheiden.
Of het de jetlag of het tekort aan verse lucht in de zweterige aroma ruimte was kan ik me niet meer herinneren, maar slapen deden we vrijwel meteen tot de dreunende drilboorgeluiden van een van onze smartphones ons daaruit meermaals probeerde te wekken.
De snooze-knop voedt op zo'n momenten de haat-liefde relatie met de functie in kwestie.

De volgende dag sleepten we onze jetlag gedurende dag vermoeid met ons mee tot het bijna onmogelijk werd oogleden open te houden in het stinkende hol vol ranzige zetels en luidruchtige jongeren die, zo leek het, voor de eerste x zonder ouders op reis hun alcoholgrenzen en decibel maxima gingen opzoeken om deze dan te overschrijden, in de 'chillroom' van de hostel.
Maar een punt op de agenda hield ons moeizaam gekleefd op het zompige bankstel, in strijd met de bijna onovermeesterende wil om terug op de houten beddenbodem te gaan foetussen: Valeroes en Marlies.

Om 23u kreeg ik een klein sinterklaas-is-er-gevoel, dat weleens tussen m'n 5e en 7e levensjaar durfde opduiken rond 6december, toen ik Valerie en Marloes doorweekt door de deur van de hostel zag verschijnen.
Een stuntelig 'geknuffel' en onnozel 'hey, hoe ist?' werden gewisseld, en 3seconden later leek het net of Vallie eergisteren nog bij ons woonde.

Met m'n 9,5kg lichtgewicht van een rugzak huppelde ik bij wijze van spreken naar het autoverhuurcentrum waar ons gehuurd voertuig stond te wachten en een uitweg betekende uit deze stad der verderf, met Arne, altijd opgewekt in m'n kielzog en Valeroes iets verder, zeulend met de kilos die ze in hun bijna-jaar-van-huis bijeen hadden verzameld.

Grote kofferbak, brede auto, stuur langs rechts, radio die duidelijk wel wat decibels op zich kon nemen, dreunende hip hop en biebertunes door de boxen (7 van de 10 zenders bevatte hier dat soort muzikale ondersteuning en op de rest zat ruis), cava, ciders, wijn en bier in een koelhoudzak (met die 4glazen cava op Quantas Airlines was het nieuwe jaar nog niet benoemenswaardig genoeg ingezet), 4pakken noedels en we waren vertrokken.

Al snel werd duidelijk dat Auckland City de mineur was waarin u best start en waardoor al de rest alleen beter kan worden.

(Behalve dan als uw oma ineens sterft.
Maar zelfs met een winnend lottobiljet en een ticket voor de eerste vlucht terug naar huis als gevolg zou ik niet op tijd op de begrafenis zijn geraakt, wat me op momenten heel erg frustreerde).
Gelukkig zorgde het gezelschap en alles daarbuiten voor een behoorlijke portie afleiding.

Heuvellandschappen met grassige bergjes en kronkelige bomen die recht uit gruwelsprookjes leken te komen deden ons nauwlettend door de opengeschroefde ramen turen, op zoek naar den verlorengelopen hobbit of iets gandalfachtigs. Maar voorlopig werd ons zicht alleen opgevuld door een prachtig uitzicht, verschillende speciale vogelsoorten in een uiteenlopend arsenaal aan kleuren en platgereden fluffie katachtige dieren, zo leek.

Zon en regen wisselden elkaar af en het roadtrippen werd al snel een groot deel der dagopvulling.

Heuvels, bossen, asvalt-, zandwegen, kustlijnen, platgereden Possums en prachtige wijdse landchappen, waarboven zonnestralen door de wolken braken a la google-images-bureaublad-afbeeldingen, schoven rustig voorbij, mits de maximum snelheid in heel Nieuw Zeeland 100km/u betreft en we deze zelden bereikten.

Het bovenste deel van het Noordeiland werd zigzaggend doorkruist waarin we van DOC naar DOC campsite bolden (DOC = departement of conservation = rond de 10dollar/nacht/pp slapen op lord of the rings achtige plekken in bossen of weilanden, mét ecotoilet ter beschikking).

Glow worm caves, Kaurie Tree bossen (de grootse was 2000j oud en GIGANTISCH dik), goed gevulde wijnglazen op café (bestel NOOIT een fles wijn op resto in NZ, 4glazen = 1,5 fles wijn), kayak tochtjes, een gevonden minnitent voor Valeroes, nog meer vermorzelde verpletterde bloederige Possums, suïcidale vogels en de Colonisten van Catan kruisten ons pad tot we op een gegeven moment beseften dat het de hoogste tijd was om op kiwi-padvinderstocht te gaan.
Dit na enkele glazen cava en een cracottenavondmaal met dip (luiheid is een simpele deugd), op een DOC campsite vlak aan de rand van een Kauriebos.

Twee rode tentzeillapjes werden door Marloes ontsneden uit de rest van het regenzijl, dat al meermaals zijn dienst had bewezen en veranderden ongewild van job. Ze deden dienst als pillichtverduistering, want de 87 gepasseerde infoborden over 'de kiwi', het van het in Nieuw Zeeland, lieten ons weten dat 1. de kiwi zich enkel in de nacht levendig prees en 2. rood schemerlicht dé manier was om ze te kunnen spotten.

2 per 2 slopen we het bos in op zoek naar wandelende kiwis.
Ik nam mijn job als nachtelijk kiwispotter eerder serieus en beval op fluistertoon mijn compagnon zwijgend stil te staan, amper te ademen en ook niet te lachen of huilen moest een mogelijke scheet de rust verstoren.
23min hielden we deze grap vol, bijna klaar om de strijdbijl te begraven, toen een schuifelend geluid ervoor zorgde dat oren zich spitsten, neusgaten zich jammer genoeg sperde en de bewegingloosheid tot op toppunt werd bereikt.
Een bruine harige kip-kiwi-combo, voorzien van een lange dunne snavel, kleine zwarte pareloogjes en dunne zwarte pootjes kwam op z'n dooie gemak richting ons gefriemeld, met z'n neus/bekpunt tussen de dorre bladeren op de grond.
Dat verdomde rode licht kon misschien goed zijn om die wandelende-uit-proportie-kiwis te spotten, ze duidelijk zien zat niet mee in het pakket. Een klein heen en weer gefluister bracht als besluit het rode lapje van zijn verduisteringstaak te ontdoen, waarop de kiwi 3seconden stilstond, ons schuin aankeek, en dan verder scharrelde alsof er niets aan de hand was.
Na 4minuten hadden we het wel gezien, maar omdat kiwispotting klaarblijkelijk aan de zeldzame kant was bleven we als twee oppehoofd-padvinders staren naar het gedierte tot het besloot een u-turn te maken en te verdwijnen naar daar vanwaar het kwam.

Een 10tal meter later zat er iets anders klaar om gesot te worden. We hadden er al minstens 47 geplatwalste exemplaren van ontmoet en in het begin van onze nachtelijke bosdoorkruising had er eentje op een meter afstand naar ons zitten staren, maar deze was binnen handbereik en had er niets op tegen zo'n 300m op slungelige pas gevolgd te worden.
De Possum leek stomdronken en zwalpte rustig over het pad, tot het zich op verboden bodem tussen de Kauriebomen verderbaande, op gronden waar wij als platwalsende mens geen poot mochten zetten.
Een nieuw lievelingsdier werd toegevoegd aan de iet wat langwordende lijst hiervan, maar het had er recht op.

Marloes en Valerie verlieten ons 10dagen na aankomst en zorgde voor rust in Arnes oren en onrust in mijn onuitgesproken woorden.
Tetteren. Naar het schijnt moet u daarvoor over een vagina beschikken.

Ons voertuig werd vervangen door hetzelfde exemplaar, maar dan 1m smaller en korter. De bompa allures bleven echter in takt.
De blijdschap om het aux-input in de radiospeler werd gevierd door het afspelen van melodiegeluiden naar ieders wens, om te beurt, en roadtrippen met 2 werd een feit.

Langs links rijden had zo z'n charmes en al gauw belandden we de nouveau op slingerwegen die ons door oh-waw-landschappen naar verschillende hallucinant plekken leidden.
Een eigen auto. Nog nooit was reizen zo simpel. Nog nooit werd een mens zo lui. Nog nooit reden we van winkel naar winkel die een eenzelfde parkinggrond deelden, gewoon, omdat het kon.

Regendagen joegen ons naar iets commerciëlere campings waar we onder een afdak of in een ruimte konden doen alsof we fervente boekwurmen waren, vergezeld van een goedkopere, voor ons dure rode wijn die er behoorlijk goed mee doorkon.
Zonnige dagen brachten ons naar de prachtigste stranden waar gigantische golven, samen met afwisselende wandelingen zorgden voor het onderdrukken van de vettoename die het vakantiegevoel weleens in kilos met zich meesleept.
Arne-Sporty Spice zorgde evenals voor een moment her en der van planken en lopen, dat ik dan probeerde te overtreffen in het openlucht-baantjeszwembad. Tevergeefs.

Luilekkervakantie ten top op dit moment.
Helemaal in orde. Maar als twee enthousiaste handicapés begonnen we toch zeehondsgewijs euforisch in onze handen te klappen toen onze eerste degelijke 4-daagse trek vastgelegd was.

Dan zou het allemaal echt beginnen.

Noorwegen in het groot.

Maar eerst nog een ijsje gaan eten in een tent waar de bollen uit proportie geserveerd worden, om dit daarna weg te spoelen met home-roasted coffee in Raglan.

Zonnige zomergroeten van ons beiden.
X