Laatste Noordereiland Nieuws

Whakapapa Village.
Het vertrekpunt voor ieder wandelliefhebber die niet enkel op de 1daagse Tongariro Crossing wilde paraderen, maar de vier volle dagen door het vulkanische landschap en national park wilde sleuren met een grotere rugzak. Het middelpunt van de trekpleister was niet alleen een gigantisch donker gevaarte van een vulkaan, Mounth Ngauruhoe, hij deed ook aan figureren in de bekende Lord Of The Rings Movies. Zijn rol betrof niet minder dan het vertolken van Mount Doom itself.

Beladen met tent, slaapzak, voedsel, water, regenjas (de weersvoorspellingen kondigden wederom zowat vanalles aan), camera en e-readers vertrokken we als een vrolijk scoutsduo op het gemak aan onze eerste kilometers.
Niet heel veel later, een kleine vier uur, arriveerden we reeds aan de eerste hut waar tentloze trekkers konden samenhokken in de kleine volgepropte bunkrooms en de tentbezitters binnen een kleine straal hun ding konden doen.

Op het eerste zicht stond er ons een lange oersaaie avond te wachten met vroeg in 'bed' kruipen en e-readeren. Toen kregen we een paar mensen in het oog die onze interesse wekten.
Jürg en Steffi waren een fantastisch Zwitsers koppel dat 8maanden met hun kids van 2 en 4 rondreisden in de wereld en het voordeel genoten van een ouderlijk bezoek, waardoor ze zich een kleine week kinderloos door de Nieuw Zeelandse pracht en praal konden bewegen.
Schitterende mensen, grappig, tonnen uitstraling, gedeelde interesses, gemeend geïnteresseerd, leuke verhalen en veel meer dan de doorsnee smalltalk waar u als backpacker meermaals mee in aanraking komt. Dit geweldige duo was reeds aan de praat met een andere komiek. Voor ons Jean Baptist (il etait Français tu sais), in het echte leven gewoon Antoine, was een hilarische eenmansreiziger die meer landen gezien leek te hebben dan de aardbol rijk is.
Dit trio werd aangevuld door andere mensen die wel oké waren, maar u kent dat wel, lievelinge'tjes enzo.
Vroeg naar bed gaan bleef echter inbegrepen wegens de afwezigheid van verlichting en de aanwezigheid van fervente Stappers die om half 9 begonnen te gapen en om 6u aan dag twee prefereerden te beginnen. Saai.

Dag twee liep de tocht gelijk met de one-day-crossing en was daarmee ook veruit de interessantste dag. Vandaar dat in high season tot 2000 man per dag de crossing deed, en ongeveer een man of 25 de vierdaagse... Maar 4dagen met een zware rugzak zweten onder de blakke zon was zoizo way cooler, toch? En zware rugzak.. Ik wist volgens mij niet wat zwaar was tot ik op een gegeven rustmoment Arnes rugzak wilde optillen.
Arne ging namelijk in z'n eentje even een uitbreiding van de route joggen (te veel energie) terwijl ik schuilend voor de wind achter de grootste rotsblok vindbaar op de hoogste rand van de vulkaankrater ging wachten.
Op een vlakte waar van bosgroei weinig sprake is, zoeken mensen die dringend hun behoefte moeten doen de grootste steen om zich lichtelijk gegeneerd achter te hurken. Dit werd snel duidelijk toen het irritante gezoem van strontvliegen ondersteund werd door een streepje kakgeur, die me na 10min lezen pas inzicht gaven tot de stand van zaken en me naar een andere, iets kleinere schuilsteen joegen.
Nog net een verschot in de rug ontwijkend sloeg ik erin Arnes rugzak traag te verslepen, me afvragend of hij misschien toch een klein verzamelaarskantje in zich droeg en een deel van de vulkaanbodem als souvenir had opgeslagen... Hij droeg met andere woorden weer 80% van onze inboedel. De overige 20% bestond uit slaapzak, lichte kleding en andere gewichtloze onbijzondere zaken die mijn rugzak voor de show een opgevuld uiterlijk gaven.

Het uitgestrekte vulkaanlandschap vertoonde gelijkenissen met een mélange van Mars, Pluto, de Maan én Venus en doorbrak zijn eigen beige, gele, rode en zwarte kleuren met de knalblauwe en felgroene Emerald Lakes. Behoorlijk sprookjesachtig.
Overdag doorkruisten we dit gebied soms huppelend, soms puffend en vaak uitschuivend, want 'goh, die nike loopsloefkes wegen ni veel en zullen ook wel cava zijn om mee te gaan stappen zeker?'. Goh.
's Avonds plantten we onze tent ergens in de natuur naast de zweethut neer en vulden we de avond in gezelschap van onze nieuwe vrienden, gevolgd door lach en zwans.
Een waardevolle nachtrust bleek ook hier te schitteren door afwezigheid. Dit omwille van Mr. China uit San Francisco die leed onder een hardnekkig produceren van onuitstaanbare onregelmatige snurkvibraties. Sterk van geluid. Het dreef me zo krankzinnig dat ik uiteindelijk met een diepe zucht vol ergernis naakt de tent verliet en steentjes op zijn tent begon te mikken. Een hand vol grind bleek uiteindelijk pas genoeg om de Chinees tot bedaren te brengen.

4 dagen wandelpret werden halfnaakt met de crew afgerond onder een ijskoude watervalstraal waarna er in convooi naar de dichtstbijzijnde bar gereden werd om de pint der traditie, of 5, achterover te slaan.
Met pijn in het hart namen we met wat geknuffel en hier en daar een zoen afscheid van ons lievelingskoppel en spraken we half met Jean Baptiste af om een andere hike op het zuideiland in elkaars gezelschap waar te maken.

De verplaatsing van Tongariro National Park naar New Plymouth ging via de Forgotten World Highway, met een tussenstop en kanovaart op de Wanganui River, en was een attractie op zich. De weg slingerde op misselijkmakende wijze van links naar rechts, met bijpassende haarspeldbochten, waar een eventuele botsing fataal zou kunnen zijn.
Gelukkig zat ik zelf achter het stuur. Niet dat die eventuele botsing daardoor minder bij de realiteit kon horen, maar het onderspauwen van het gehele voertuig werd hierdoor tot het minimum herleid.
Adembenemend was het omliggende landschap, met zijn typische grassige ronde hobbit-heuveltjes, beplakt met schapen en koeien.
Tegen het einde van platliggende achtbaanroute stak Mount Taranaki met al zijn vulkanerigheid ver boven de heuvels uit en werd het bijna aankomen in New Plymouth vastgesteld.
De rit had ettelijke uren in beslag genomen met een late-evening-pizza-diner ín we auto tot gevolg, omwille van de maximaal toegenomen aanwezigheid van menige mug en anders onnuttig prikkend ongedierte.

New Plimouth had iets. Iets meer dan het doorsnee stadje. Door graffiti bewerkte muren maakten hier en daar plaats voor een toch wel gezellige koffiebar of café. De annulatie van het idee de vulkaan te gaan beklimmen werd gevolg van de showers en clouds die zich diezelfde dag wél boven ons hoofd bevonden en maakten zo plaats voor het benutten van de aanwezige barretjes in de city.
Ons tijdschema dwong ons diezelfde avond al richting Wellington te vertrekken via de Surf Highway 45. Wederom een attractie voor volwassenen.
Daar waar de bochten op de Forgotten World Highway zigzaggend hadden gelegen, gingen ze hier op en neer en kon Arne een kleine kreet, die het buikgevoel bij het op en neer vliegen teweegbracht niet onderdrukken. Zo content dat hij was. Schattig zou ik bijna durven zeggen. Ik bedoel mannelijk.
En terwijl Arne zijn vreugde met onophoudelijk kirren blijk gaf, gleden ook hier een pallet aan kleuren en heuvels en bomen en beesten aan ons visueel vlak voorbij, ondersteund door de zon die terug fulltime van zich liet horen, met op de achtergrond de in wolken gehulde monstervulkaan.

Wellington. Toffe stad! Zomer-van-Antwerpse flarden doken hier en daar op in de vorm van cargo-achtige barretjes naast de zee en hippe koffie- en cafetenten verspreid over de oppervlakte in het middelgrote centrum.
Kiezen, een probleem waar wij beiden reeds langer mee kampten werd een ware hel in de Cuba-street 's avonds. Een jungle van kleuren, alternatieve inrichtingen, vintage meubels en aangename tunes een wedstrijd te voeren. Om ter leukst.
Om niet 2dagen op rij de moeilijkheidsgraad van het kiezen tot ver boven zijn spanwijdte te schroeven, werd op avond 1al beslist waar er de volgende momenten gegeten zou worden. Allemaal belachelijk lekker.

Op 9februari werd het oneindig wachten om de buik van de ferry automobiel te betreden een feit, waarop we 4u ongestoord fanatieke boekenwurmprestaties konden leveren.


U weze gegroet
Door Arne en mezelf.

PS: het zuideiland klonk tot hiertoe door de monden van anderen als een internetloze onbewoonde jungle, dus wie weet stopt bij deze voorlopig dit verhaal, evenals de connectie tot de andere zijde van deze planeet.

Geen nieuws is goed nieuws.

X